Το ένα τρίτο των κοριτσιών στην Αγγλία δεν απολαμβάνει τα σπορ λόγω περιόδου, χαμηλής αυτοπεποίθησης και επειδή έχει την αίσθηση ότι ένα εξεταστικό βλέμμα είναι διαρκώς στραμμένο πάνω του. Αυτό προκύπτει από έρευνα, που πραγματοποιήθηκε πέρσι από την φιλανθρωπική οργάνωση Youth Sport Trust. Όταν διάβασα την είδηση θυμήθηκα το βασανιστήριο της έκθεσης στα μάτια των αγοριών αλλά και των άλλων κοριτσιών την ώρα της γυμναστικής. Το μπούλινγκ σε όσες δεν είναι αρκετές λεπτές ή γρήγορες · την απόγνωση για το κρύψιμο της σερβιέτας και τον προδοτικό ήχο του κριτς κριτς καθώς ξετυλίγεται το ταμπόν · την αγωνία μήπως τρέξει λίγο αίμα πάνω στα ρούχα · την έλλειψη χαράς σε ένα μάθημα, που υποτίθεται πως είναι συνώνυμο της εκτόνωσης και της συμμετοχής.
Όλα αυτά παραδόξως ίσχυαν-και απ’ ό,τι βλέπω εξακολουθούν να ισχύουν-στους κόλπους των μαθητριών, γιατί ανέκαθεν θυμάμαι τα αγόρια να παίζουν αμέριμνα ποδόσφαιρο ή μπάσκετ χωρίς ιδιαίτερους αποκλεισμούς ή αξιολογικές κρίσεις για σώματα και επιδόσεις. Ούτως η άλλως η μπάλα είναι εξ ορισμού συμπεριληπτική: ο χοντρός μπορεί κάλλιστα να κάνει τον αμυντικό, διαμορφώνοντας ένα τείχος, ο κοντός νευρικός μπορεί να χρησιμεύσει ως επιθετικός-πλεϊμέικερ, ο ψηλός άχαρος να κάτσει μπροστά στο τέρμα ή κάτω από το καλάθι και να βάζει γκολ με κεφαλιά ή να καρφώνει. Όλοι έχουν ένα ρόλο.
Στο γερμανικό σχολείο η δικαιολογία «έχω περίοδο, δεν μπορώ να κάνω γυμναστική» δεν περνούσε. Την πρώτη φορά που την ξεστόμισα στον γυμναστή, με κοίταξε ειρωνικά και μου απάντησε: «Δλδ τι εννοείς; Πως είσαι άρρωστη; Περίοδο έχεις, έλεος! Δεν θα σε πάμε και στο νοσοκομείο». Στην αρχή ντράπηκα, αλλά αυτή η στάση με ξεμπλόκαρε. Έστω με έναν κάπως άγαρμπο τρόπο, περιείχε το μήνυμα «η περίοδος δεν είναι ασθένεια, ούτε ντροπή. Είναι μια φυσιολογική λειτουργία που δεν μπορεί να κυριαρχεί στη ζωή σου, ούτε να αλλάζει την καθημερινότητά σου».
Πριν λίγες μέρες στο Northampton, 100 χλμ βορειοδυτικά του London, ένα σχολείο απαγόρευσε στους μαθητές να χρησιμοποιούν τις τουαλέτες την ώρα του μαθήματος. Μοναδική εξαίρεση οι μέρες που ένα κορίτσι έχει περίοδο και αυτό πρέπει να πιστοποιηθεί από τους γονείς. Όταν λοιπόν μια μαθήτρια έχει τη δυνατότητα να διακόψει το μάθημα και να πάει στην τουαλέτα, όλοι οι συμμαθητές γνωρίζουν ότι έχει περίοδο. Κάποιοι γονείς διαμαρτυρήθηκαν ότι αυτή η πολιτική συνιστά στιγματισμό. Το σχολείο επέμεινε ότι είναι ένας τρόπος να μην διακόπτεται το μάθημα και πως κακώς τα κορίτσια αισθάνονται άσχημα, επειδή έχουν περίοδο.
Με στενοχωρεί που το 2019, τριάντα χρόνια αφότου αποφοίτησα από το σχολείο, το θέμα αυτό εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού για τα νέα κορίτσια, τα κάνει να αισθάνονται άβολα και αποτρέπει πολλά από αυτά να κάνουν σπορ. «Θέλουμε να κατανοήσουμε από τις ίδιες τις κοπέλες τι θα τις βοηθούσε, τι θα έκανε μια θετική διαφορά στη διάρκεια των περιόδων τους ώστε να νιώσουν ότι η άσκηση είναι κάτι που τις υποστηρίζει και τις βοηθάει», εξήγησε η επικεφαλής του προγράμματος για την προώθηση της γυμναστικής στις μαθήτριες. Η φράση κλειδί για όλα αυτά τα ζητήματα είναι «θέλουμε να κατανοήσουμε». Έτσι ξεκινούν οι αληθινές αλλαγές. Νομίζω πως όλο και περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται την ανάγκη να καταλάβουν.
Εχθές, 11 Οκτωβρίου: Διεθνής Ημέρα Κοριτσιού