Το Κράτος και η Ιωάννα
TO BLOG ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟΥ
ΣΧΕΔΟΝ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΑ διαβάζοντας την ανάρτηση της Ιωάννας Κολοβού, στην οποία περιέγραφε με αρειμάνιο κέφι ότι χρώσταγε σε όλες σχεδόν τις κρατικές υπηρεσίες… «ούτε θυμάμαι από πότε»… «από αμνημονεύτων χρόνων…» κ.λπ.
Έτσι ήμουν κάποτε κι εγώ. Έρχονταν οι λυπητερές, ακόμη και οι δικαστικές εγκλήσεις, και τα άφηνα όλα χωρίς καν να τ’ ανοίξω – μια στοίβα στην είσοδο. Το τελευταίο πράγμα που με ενδιέφερε ήταν να είμαι οk απέναντι στα πρόστιμα, τους φόρους και τις απαιτήσεις αυτού του Κράτους. Τι να προσφέρει το Κράτος σε έναν επαρχιώτη που είχε ψωνιστεί με 2-3 βιβλία μπίτνικου τυχοδιωκτισμού και ολίγη από αριστερά; Σε μια διαλυμένη εστία έμενα, η Νομική ήταν ένα πνευματικό παράπηγμα. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Τώρα μεγάλωσα και νοικοκυρεύτηκα. Αλλά καταλαβαίνω πού έχει τις ρίζες της αυτή η στάση – το ότι πολλοί Έλληνες θεωρούν μαγκιά να μη υπακούν στο Κράτος.
Μήπως δεν φταίνε οι φτωχοδιάβολοι που κλέβουν τη εφορία αλλά το Κράτος;
Αφού τι Κράτος είναι αυτό; Ένα μετεμφυλιακό ψοφίμι (από άποψη δομών), γεμάτο εκδικητικότητα για τους ηττημένους της αριστεράς. Για δεκαετίες τα παιδιά και τα εγγόνια των δωσίλογων πήραν φαλάγγι τη μισή Ελλάδα – την απέκλεισαν, την εξόρισαν, την ταπείνωσαν, την τρομοκράτησαν. Το ίχνος του κυνηγητού διαρκεί ως σήμερα, στη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ.
Κι όταν οι ηττημένοι ανέβηκαν στην εξουσία, ξεχαρβάλωσαν περαιτέρω την παράγκα. Σάλα – τραπεζαρία, ένα. Επί ΠΑΣΟΚ και επί ΣΥΡΙΖΑ το κόμμα υποκατέστησε το Κράτος – τα ίδια ρουσφέτια, η ίδια μισαλλοδοξία, η ίδια κλοπή του δημοσίου χρήματος, ο ίδιος εξευτελισμός (και μεγαλύτερος) των δομών και των κανόνων δικαίου.
Double penetration.
Οπότε γιατί να σεβαστεί αυτό το κράτος η Ιωάννα; Χρειάζονται πολλά ψωμιά για να πεισθεί αυτό το ασκέρι που επιβίωσε διά της πανουργίας (πότε με τα ρουσφέτια και το πλιάτσικο –όταν ήταν στην εξουσία–, πότε με την ανυπακοή και τον κλεφτοπόλεμο – όταν ήταν στην απέξω)· για να πεισθεί ότι κάποιος μιλά εντίμως εξ ονόματος του Κράτους, χωρίς από πίσω να το χρησιμοποιεί «για τα δικά μας παιδιά».
Είμαστε ακόμη ένα Κράτος χλωρό που πριν δέσει καρπό, ο Εμφύλιος το μάρανε.
Όλη αυτή η καχυποψία, η μαγκιά, η ανυπακοή απέναντι στο Κράτος αρύεται από κει. Δεν υπάρχει Κράτος, αλλά κρατίδια. «Ή εμείς ή αυτοί».
Κανείς δεν σφύριξε ποτέ, ειλικρινά, τη λήξη του αγώνα. Παίζουμε αενάως με τη γλώσσα έξω ένα στημένο παιχνίδι, στο λίμπο της Δημοκρατίας.
Comments