Το τι ήταν αυτό που με έκανε να γράψω γι΄ αυτό το συγκεκριμένο video -ή και με αφορμή το συγκεκριμένο, δεν το έχω ακόμη διευκρινίσει μέσα μου. Η αλήθεια είναι ότι πάλευα με τους δαίμονές μου, μέρες τώρα, και ακόμη ο πόλεμος δεν έχει κοπάσει… Μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η κατάστασή μου φλερτάρει με τη δυσθυμία.
O Ηλίας, ο Μανώλης και ο Δημήτρης που περιγράφουν στην Πάολα πως βιώνουν την σεξουαλικότητα τους στην Ελλάδα του σήμερα, είναι χαριτωμένοι, υπερβολικά χαριτωμένοι. Αυτό είναι και το «πρόβλημά μου»… Αναπαράγουν τα στερεότυπα της δικής τους πλευράς αναμεμιγμένα με τα στερεότυπα της άλλης πλευράς. Ξεφουρνίζουν «καθημερινές ιστορίες» που θα μπορούσαν να καταναλωθούν ως τηλεοπτικό προϊόν από τους θεατές της Ανίτας Πάνια ή της Τατιάνας Στεφανίδου, ή ακόμη και να γίνουν μια άθλια «υπέρ-παραγωγή» σαν τις «οικογενειακές ιστορίες» του AlphaTV. Παρακάμπτω τις ιστορικές ανακρίβειες τους και την φιλοσοφία καφενείου, αφού και οι ίδιοι, άλλος λίγο και άλλος πολύ, το «φωνάζουν» πως είναι άσχετοι με τέτοιου είδους θέματα. Η χιπστεράδικη αναμελιά αναμεμιγμένη με μια «gay αισθητική», που αντιμετωπίζει τα χρυσαύγουλα απλώς ως «βλαμμένα» και χαίρεται που οι συνάδελφοι φαντάροι έκραξαν τον κνίτη ως φασίστα, είναι τουλάχιστον επικίνδυνη. Το ροζ συννεφάκι δεν διασφαλίζει σε κανέναν, ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, την αιώνια κατοικία του ονείρου του.
Η ζωή είναι σκληρή και πολύ φοβάμαι πως δεν το νιώθω μόνο εγώ αυτό… Είναι μάλλον απορίας άξιο το πως εγώ ένα «βολεμένο» πλουσιοκόριτσο περνάω, για μεγάλο χρονικό διάστημα ομολογουμένως, από μια τέτοια φάση έντονης ανησυχίας για τα ανθρώπινα και τα μελλούμενα. Τις μέρες αυτές που σκεφτόμουν τι πρέπει να κάνω, αφού για κάποιο λόγο, όπως έχω ήδη πει, με «έτρωγε» από μέσα μου το να γράψω γι΄ αυτό το video, έπεσα επάνω σε ένα link ενός «φιλικού τοίχου» στο facebook. Αφορούσε την ανάρτηση του Θανάση Μπαντέ στον Ερανιστή: «Ο Κλάους Μαν, η ομοφυλοφιλία και ο φασισμός». Τον Klaus Mann δεν τον ήξερα και δεν ντρέπομαι να το πω. Θα το έφερα βαρέως όμως αν δεν έσπευδα να αναζητήσω τα βιβλία του Klaus Mann «Ομοφυλοφιλία και φασισμός», «Το σημείο καμπής» και τα υπόλοιπα του… που έχουν μεταφραστεί στα Ελληνικά. Η γνώση μου σε ξένες γλώσσες δεν είναι επαρκής ώστε να μου επιτρέψει ανάγνωση τέτοιων κειμένων στην πρωτότυπη ή σε κάποια δυτική γλώσσα (πχ Αγγλικά). Θεωρώ ότι διαθέτουμε ικανότατους και ταλαντούχους μεταφραστές στην ελληνική και αρέσκομαι στο να διαβάζω κείμενα, ακόμη και τα μεταφρασμένα, γραμμένα στην μητέρα των γλωσσών. Δεν μπορώ να το κρύψω πως νιώθω παραπάνω από τυχερή που αυτή είναι η μητρική μου γλώσσα. Εκτιμώ ότι στην ελληνική μπορεί να μεταφραστεί ή και να αποδοθεί οποιοδήποτε κείμενο, όσο πυκνά, φιλοσοφικά ή και επιστημονικά νοήματα να περιλαμβάνει.