Όταν ήμουν μικρότερη είναι η αλήθεια πως δυσανασχετούσα με την εμμονή του πατέρα μου με την αρχαία γραμματεία και ειδικά με την «εκνευριστική» κλίση του στους κλασικούς χρόνους και την απροκάλυπτη λατρεία του για τον Θουκυδίδη. Η πίεση του να μυηθώ κι εγώ σ΄ αυτά τα κείμενα, έστω και στην νεοελληνική τους απόδοση, τότε μου ήταν αδιανόητη. Του έκανα όμως τη χάρη γιατί είναι ένας αληθινά «φιλελεύθερος» γονιός που δεν με πίεσε ποτέ για τίποτα άλλο και σεβάστηκε όλες τις επιλογές μου που έβλεπε ξεκάθαρα ότι με ευχαριστούσαν και δινόμουν σ΄ αυτές με πάθος και σοβαρή προσπάθεια.
Μεγαλώνοντας, κάθε μέρα, όλο και περισσότερο, το εκτίμησα όλο αυτό, νιώθοντας ότι δεν ήταν μόνο η αγάπη του για τους κλασικούς αλλά και ο απώτερος στόχος του να περάσω μέσα από τα κείμενα που γεννούν ηγέτες και ενάρετους ανθρώπους, διαχρονικά. Είναι 3-4 χρόνια τώρα που ασχολούμαι όλο και περισσότερο με το επιχειρηματικό μας βασίλειο και έτσι έχω εκτιμήσει τελεσίδικα τις επιλογές του για ‘μένα. Θα έλεγα ότι η μέθοδος του στοργικού πατέρα που εφάρμοσε, με το να με καλομάθει ακριβώς επειδή μου «χάλαγε τα χατίρια» πότε – πότε, υπήρξε παμπόνηρη, ή για να το πω θετικά: πανέξυπνη.
[2.40.1] Φιλοκαλοῦμέν τε γὰρ μετ᾽ εὐτελείας καὶ φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας· πλούτῳ τε ἔργου μᾶλλον καιρῷ ἢ λόγου κόμπῳ χρώμεθα, καὶ τὸ πένεσθαι οὐχ ὁμολογεῖν τινὶ αἰσχρόν, ἀλλὰ μὴ διαφεύγειν ἔργῳ αἴσχιον. [2.40.2] ἔνι τε τοῖς αὐτοῖς οἰκείων ἅμα καὶ πολιτικῶν ἐπιμέλεια, καὶ ἑτέροις πρὸς ἔργα τετραμμένοις τὰ πολιτικὰ μὴ ἐνδεῶς γνῶναι· μόνοι γὰρ τόν τε μηδὲν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, ἀλλ᾽ ἀχρεῖον νομίζομεν, καὶ οἱ αὐτοὶ ἤτοι κρίνομέν γε ἢ ἐνθυμούμεθα ὀρθῶς τὰ πράγματα, οὐ τοὺς λόγους τοῖς ἔργοις βλάβην ἡγούμενοι, ἀλλὰ μὴ προδιδαχθῆναι μᾶλλον λόγῳ πρότερον ἢ ἐπὶ ἃ δεῖ ἔργῳ ἐλθεῖν. ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, Ἱστορίαι (2.40.1-2.41.5) – Μνημοσύνη
Κάθε «πατριάρχης» της τάξης μας είναι υποχρεωμένος όχι μόνο να φροντίζει τα παιδιά του αλλά να τα προετοιμάζει για διαδόχους της μικρής ή μεγάλης οικογενειακής «αυτοκρατορίας». Στη δική μας οικογένεια έλαχε να μείνουμε οι δύο μας, αφού έχασα την μητέρα μου όταν ακόμα ήμουν παιδί και ο πατέρας μου δεν ξαναδεσμεύτηκε με κάποια σύντροφο με σκοπό την «παραγωγή» κι άλλων διαδόχων-κληρονόμων.
Αυτό το «αστικό δράμα» θα μπορούσε να εμπνεύσει τόσο τους «αστικούς μύθους» όσο και τις «λαϊκές φαντασιώσεις». Αλλά η αναφορά μου δεν έχει τέτοιους σκοπούς και βλέψεις.
Ευρισκόμενη πίσω στην Αθήνα, εδώ και λίγες μέρες, και ενώ προετοιμάζομαι για πελαγοδρομία στο Αιγαίο, η χαρά και ο ενθουσιασμός της επιστροφής στην πατρίδα, μετά από μήνες σκληρής δουλειάς στο «σκοτεινό» Λονδίνο, με οδήγησαν σε βλακώδεις εμπλοκές στα social media και πιο συγκεκριμένα στο facebook.
Το μάτι μου έπεσε στο μιμίδιο που βλέπετε ως κεντρική φωτο. Τα πήρα στο κρανίο και έπεσα στην παγίδα να σχολιάσω στην φασιστο-ομάδα του ελληνο-ψεκασμένου Μιχάλη Καλόπουλου που το παίζει αγνωστικισμός, αθεΐα και πρόοδος ενώ αφήνει να αναρτούν διάφορες φασιστικές και εθνικιστικές παπαριές, κρυφοί και φανεροί φασισταράδες ελληναράδες.
Ο κομπλεξάρας Φώτιος Μαγκούτης που νομίζει ότι είναι ο ανθός της προόδου αφού πρώτα έκανε αναφορά στο σχόλιο μου – που οδηγούσε σε link παλιότερης ανάρτησής μου – (ίσως και βοηθούμενος κι από άλλους ελληναράδες μαλάκες), με αποτέλεσμα να φάω αποκλεισμό 2 ημερών, στη συνέχεια σχολίασε.. μιλάμε για τυπική περίπτωση κομπλεξικού μαλάκα. Κι από αυτή τη σκοπιά ίσως χρήσιμος ως παράδειγμα προς αποφυγήν.
Εκθέτω τις παπαριές του, και επομένως και τα δικά μου σχόλια, στο αδηφάγο βλέμμα του κοινού, ως snapshots. Τέτοιοι μαλάκες παθαίνουν (σπάνια) παροδικές κρίσεις ευφυΐας και μπορεί το «πολύτιμο υλικό» να χαθεί, από διαγραφή.
Η δυτική πατριαρχία του μπικίνι και του ξέκωλου «ενάντια» στην πατριαρχία της μπούρκας και του νικάμπ.
Συγκρίσεις και αναλογίες που δεν αντέχουν όχι μόνο σε επαρχιακό καφενείο αλλά ούτε σε νηπιαγωγείο καταναλώνονται στην καθημερινή ρητορική και στις αντιπαραθέσεις του πλήθους στην ελληνική κοινωνία και τα social media.
Για τον νεοέλληνα μαλάκα το να ποστάρει και να προβάλει μια λεσβία τις γκόμενές της και τη χαρά της ζωής, κυρίως το να λέει την άποψή της, είναι κομπλεξισμός. Είσαι ιατρική περίπτωση για τον κάθε ξεφτίλα φαλλοκράτη, για το ψυχιατρείο, επειδή δεν κουμπώνεις με τις κανονικότητες και τα στερεότυπα του κάθε πατριάρχη παπάρα. Ενώ το να ποστάρει αυτός ξέκωλα, με τη γλώσσα του να γλείφει το πάτωμα, είναι απλώς Δευτέρα, η super πραγματικότητα. Αυτός είναι ο άντρας που γαμάει και δέρνει. Ο ελληναράς μαλάκας που θα μας σώσει από την επέλαση του ισλάμ.
Μαλακία μου ξεκάθαρα που ασχολούμαι με μαλάκες έστω και υπό την επήρεια του ενθουσιασμού, στην αμεριμνησία της καλοκαιρινής ραστώνης. Όμως είναι πρόσκαιρο.. λίγο πριν τις διακοπές με τις αμαζόνες φιλενάδες είπα να ακουμπήσω αυτή την ανάρτηση, έτσι για να πάρουν μπροστά οι μηχανές.. αν και το σκάφος είναι ιστιοφόρο. Ελπίζω να βρούμε ούριους ανέμους και να έχουμε ένα υπέροχο ταξίδι. Αύριο υποδέχομαι, «μετά βαΐων και κλάδων», τη Βρετανίδα ερωμένη μου. Λατρεύει την Ελλάδα κι ας μην την έχει δει ποτέ από κοντά. Θα είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να «τρελαθεί» και να ερωτευτεί, εκτός από εμένα, την Ελλάδα και το Αιγαίο. Με τις «ευχές» και τις κατάρες των ελληναράδων φαλλοκρατών σε λίγες μέρες σαλπάρουμε.
Άφησε τη φαντασία σου ελεύθερη φαλλοκράτη μαλάκα. Αν και δεν διαθέτεις, προσπάθησε. Θεσπέσια γυμνά κορμιά εκτεθειμένα στον ήλιο και βουτηγμένα στην αρμύρα και τα καθάρια καταγάλανα νερά του Αιγαίου. Βυζιά και κώλοι παντού. Μυστικές παραλίες και κρυμμένες ομορφιές. Ζωή μέσα στην φύση, στους ανέμους και την περιπέτεια. Ότι δεν μπορείς ούτε να ονειρευτείς… Άντε να το καταναλώσεις σε δευτεροκλασάτη διαδικτυακή πορνογραφία, βουλιάζοντας στον καναπέ της υποτέλειας και της μικροαστικής μιζέριας σου.
Εύχομαι και ελπίζω, τώρα που πήρα φόρα και το πήρα απόφαση, να ασχοληθώ με πιο σοβαρά θέματα, π.χ. το Brexit, που απασχολεί το Νησί και τα συμφέροντά μου, και δεν απασχολεί δυστυχώς όσο θα έπρεπε το κατσικοχώρι με τους υπηκόους της Γερμανίας και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών.
Καλή πατρίδα σύντροφοι!
ΥΣ. Ο 2 ημερών αποκλεισμός στο facebook καθόλου δεν με απασχολεί. Θα φροντίσουν τα φιλαράκια, ελπίζω, να προωθήσουν την ανάρτηση στις ομάδες και τις σελίδες μας. Εξάλλου σχεδόν πέρασε, πάει.. η ζωή συνεχίζεται..
Comments